Prolog

Jeden człowiek potrafił wprowadzić tyle różnych uczuć do mojego życia. To naprawdę niesamowite jak jedno uczucie może tak namieszać. A znaliśmy się zaledwie tydzień. Czy tydzień wart był miesięcy rozpaczy? Zastanawiania się gdzie teraz jest. Co robi. Z kim rozmawia. Kogo dotyka. Co widzi. Co czuje… Uśmiecha się? Czy jest Mu ciepło? Czy jest szczęśliwy? Oczywiście to też przemija. Dość szybko. A potem następuje ból. Trudno zapomnieć to co było najpiękniejsze... Moje zaszklone oczy, tygodniami tęskniły rozpaczliwe za widokiem tego uśmiechu. Tych oczu. Dołeczków w policzkach. Czułych pocałunków składanych od czasu do czasu na policzkach lub ustach. Dotyku. Tak subtelnego i zawierającego tyle uczuć, że aż wydaje się nierzeczywisty. Płakałam, wściekałam się. Byłam bezsilna.  Nieraz prosiłam Boga, by mnie więcej nie obudził. Nastaje taka chwila kiedy nie miałam siły płakać, potem nie miałam juz czym płakać, a rozpacz była nie do ogarnięcia. Upijałam się po to aby stłumić ból. Stłumić łzy. Cięłam się, po to aby dawać sobie ulgę. Tylko po to żeby ból mojej duszy przeistoczył się w ból fizyczny. Rany na rękach może zniknęły ale w sercu cały czas trzymałam ból.  Jednak zaciskałam ręce w pięści i wstawałam. Szłam dalej, nie oglądając się za siebie. Pokonywałam przeszkody, uczyłam się nie załamywać. Każdy dzień był walką o przetrwanie. Czasami miałam chwilowe chwilę słabości. Przestałam o nim myśleć. Nie mogłam pozwolić, żeby jeden chłopak zmarnował całe moje życie. I teraz miał się pojawić?! Tak nie wiadomo skąd kiedy ja już wszystko sobie poukładałam?! Spróbuje opisać Wam moją historię. Wszystkie wzloty i upadki, chwilę szczęścia i rozpaczy. Mam nadzieje, że zostaniecie do końca.

---------------------------------------------------------

Witam na moim nowym opowiadaniu! Mam nadzieje, że Wam się spodoba i zostaniecie ze mną. Posty będą się pojawiać regularnie. Proszę o dużo komentarzy.