Eighth

Piosenka do rozdziału: <klik>

*Narracja pierwszoosobowa*

*Justin*

Dlaczego ten czas mija, kiedy z całej siły trzymam ją blisko siebie, próbując zatrzymać, nie pozwolić jej iść dalej. Boi się mnie. Ja ją tylko zatrzymuję, klękam na kolanach i proszę by była na zawsze i dzień dłużej. Chwytam jej dłoń, przykładam do mojej klatki piersiowej, aby poczuła bicie mego serca. Modlę się, by wypowiedziała jakikolwiek wyraz. Ona ciągle milczy. Jej obojczyki są takie puste bez moich pocałunków, więc próbuję otulić drżące je miękkością ust, lecz wyrywa się i zaczyna biec, potyka się, ale silnie biegnie dalej, upada. Stoję, nie ruszam za nią. Widzę jak obraca się sprawdzając czy podążam w jej kierunku, lecz nie robię tego, nie czuję swojego ciała. Słońce świeci mi prosto w twarz, wytrzeszczając źrenice próbuję dojrzeć jej zarys. W końcu powoli zanika, nie widzę jej. Zastygłem w bezruchu, błagając o jej powrót. Przegrałem wszystko.

*Katherine*

Od rozstania, przeszłam wszystkie stadia emocjonalne od niepohamowanej wściekłości, poprzez oburzenie, aż do totalnej depresji, nie zmienia to jednak faktu, że teraz nie wiedziałam co czuje. Tak po prostu. Ranek który spędziłam z Niallem był cudowny. Pomagałam mu sprzątać, śmiałam się, żartowałam. To nie zmieniało tego, że tęskniłam za Justinem. Ilekroć wydarzyło się coś śmiesznego, chciałam mu o tym opowiedzieć. Wiem, to śmieszne opowiadać swojemu byłemu chłopakowi o tym jak spędzało się czas z innym chłopakiem ale chciałam to zrobić. Chciałam opowiadać mu każdą sekundę mojego dnia, jak absurdalnie  by to brzmiało. Właściwie już sama siebie nie rozumiałam. Na tej przeklętej imprezie zachowałam się jak idiotka. Nigdy nie pomyślałabym, że posunę się tak daleko. Wiedziałam, że zraniłam Justina i musiałam to naprawić. 
  Była sobota, mogłam udać się na długi spacer aby wszystko sobie poukładać.
Nie wiem dlaczego ale udałam się do pobliskiego kościółka. Pomyślałam, że tam będę miała spokój. Nieśmiało usiadłam w jednej z ławek, ogarnęła mnie cisza. Bałam się, że przez to uczucie, które zżerało mnie od  środka, nigdy już nie wrócę do normalności. Nigdy nie będę tym kim byłam przedtem. Nie będę więcej śmiać się z byle powodu, cieszyć z drobiazgów. Przestanę doceniać to co mam, zaślepiona pragnieniem i oczekiwaniem na coś, czego nigdy mieć nie będę. 
-Ja chce po prostu znaleźć swoje miejsce. Amen.- powiedziałam tak cicho aby nikt mnie nie usłyszał i wyszłam z kościoła.

-A więc masz szlaban na całe dwa tygodnie?! Jak można być ta okrutnym?- dopytywała się Nicole kiedy rozmawiałam z nią siedząc na łóżku w moim domu.
-Wcale nie dziwię się mojej mamie. Nie było mnie całą noc.- powiedziałam zrezygnowana opadając na poduszki.
-No właśnie. To mnie interesuje. Co robiłaś w nocy? Mam nadzieje, że nic głupiego.
-Wiesz to nie sprawa na telefon. Przyjedziesz do mnie?
-Jasne, po drodze wpadnę po Caroline.
-Dobrze, to czekam.
Rozłączyłam się i sięgnęłam po laptopa. Zalogowałam się na Twittera czego nie robiła od dłuższego czasu. Weszłam w swoje interakcje. Połowa wiadomości była tego typu:
O mój Boże! To ty jesteś tą dziewczyną Biebera? Szczęściara.

Stay Strong! Chodź jestem Belieber uważam, że Justin postąpił strasznie raniąc cię.

Proszę daj Justinowi jeszcze jedną szansę! Tak ładnie razem wyglądacie. 

A połowa takich:
Nienawidzę cię! Zraniłaś Justina, jak mogłaś?!

Zasługujesz na śmierć dziwko!

Jesteś taka brzydka, że aż żal patrzeć.
Uśmiechnęłam się. Skąd oni mogą wiedzieć jak jest naprawdę? Przez ostatnie tygodnie nie czytałam stron plotkarskich, wiedziałam, że jest tam pełno ,,newsów" o mnie i Justinie. Kiedy byliśmy w Paryżu często opowiadał mi o tym co przechodził. Oblała mnie fala gorąca. Przypomniałam sobie jego głos. Głos, który wypełniał moje myśli był miękki, melodyjny, pociągający w swojej niewinności. Pamiętam każdą wspólnie spędzoną chwilę. A w każdej było coś wspaniałego. Nie potrafię wybrać żadnej z nich i powiedzieć: ta znaczyła więcej niż pozostałe.  Pokręciłam głową starając się odpędzić te wszystkie wspomnienia. Usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Domyśliłam się, że to moje przyjaciółki więc zamknęłam laptopa i zaprosiłam je do środka. Natychmiast usiadły obok mnie na łóżku i zamiast powitania powiedziały jednym głosem:
-Opowiadaj.
A więc opowiedziałam im to co pamiętałam i dodałam na koniec:
-Jestem na jakiejś cholernej huśtawce emocjonalnej i najgorsze jest to, że boję się z niej zeskoczyć. Boję się wrócić do mojej szarej rzeczywistości... Raz pęka mi serce, raz rozkwitam szczęściem, ale przynajmniej coś się dzieje.

-Wiedziałam, że zrobisz coś głupiego! Trzeba było cię pilnować.- rzekła Nicole.

-Oj, przestań! Trochę rozrywki jej się należy! Może w końcu zapomni o Justinie.- krzyknęła Caroline.

-Zapomni o Justinie?! Do tego celu ma sypiać z każdym napotkanym chłopakiem?!- wykrzyczała Nicole.

-Lepsze to niż siedzenie w domu i beczenie w poduszkę!- odkrzyknęła Car.

-Dziewczyny! Wiecie co?! Myślałam, że mogę na was polegać, a wy co?! Kłócicie się o jakieś bzdury!- spojrzałam na nie z żalem.

-Masz rację. To nie jest teraz najważniejsze. Czujesz coś do Nialla?- zapytała Caroline przysuwając się do mnie bliżej.
-Ja... sama nie wiem. Lubię go ale... tylko jako przyjaciela.- odpowiedziałam, a Caroline westchnęła zrezygnowana. Za to dostała poduszką.
-Za co?! Nawet nic nie powiedziałam...- krzyknęła oburzona Caroline. 
-Jesteście najgorszymi pocieszycielkami na świecie.- stwierdziłam. 

-------------------------------------------
No i jest kolejny rozdział. Mam nadzieje, że lepszy od poprzedniego ;-).
Podoba Wam się nowy wygląd bloga? Bardzo przepraszam za to, że znowu napisałam  to w narracji pierwszoosobowej ale tak łatwiej mi było oddać emocje Justina. I nie bierzcie jego monologu dosłownie. Połowa to przenośnie. To chyba tyle, do następnej i miśki proszę Was o więcej komentarzy, ok?